Dan nei de banken want alderearst moatte de pinkaartsjes blokkeard wurde. Wat in gedoch… ik sjoch hielendal net mear nei de opkommende sinne dy oan it wrakseljen is mei de moarns dauwe.

Dan nei it plysjeburo mar it plysjefrommeske sei: “Soks dogge wy net mear. Gjin tiid  mear foar. Jo moatte nei it gemeentehûs.”

Ik toffelje wurch en fertrietlik it hiele ein nei it gemeentehûs. Ik gean yn de lange rigele foar de baly stean en sjoch yn tinzen hoe de kriminelen ús bank plonderje.

Nei al myn hawwen en hâlden op it papier set te hawwen gean ik nei hûs ta. Myn man hat er lokkich alle begryp foar en seit: “It komt wol goed, famke.”

Under it pankoek bakken giet de telefoan -de beurs, tink ik- mar it is myn suster. Ik leau dat ik net sa freonlik wie.

We sitte swijend te iten, allegearre ûnder yndruk fan myn aventoer. Yn ienen bliuw ik yn de lêste pankoek stykjen, de telefoan rattelet wer, en der is de beurs. In frommeske hat him fûn, yn bliid stean ik har te wurd.  Efkes letter gean wy mei in grutte bos blommen op in paad.

Yn myn betinken binne der noch hiel wat earlike minsken.