Lilk stean ik de man te wurd dy achter de bali stiet fan myn soargfersekering. Hoe kinne se my nò san grutte rekken stjûre foar in lyts skofke fisioterapy. Ik ha der gjin wurden foar mar de man kin it ek net helpe: hy heard geduldich nei myn wiidweidich  petear. Ik bin it net iens mei him en hy net mei my.

Lang om let moat ik dochs beliis jaan. Ik betink my dat je by dit soart minsken altiid oan it koarste ein lûke. Ik freegje noch oan him as hy ek in baantsje foar my hat. In dieltiidbaantsje as sa. Dat is dochs modern net! Mar de man begrypt neat fan dizze klant en fynt my mar nuver.

Dan kom ik yn in saek dy alles op it med fan elektryske apparaten hat. Der stean in hiele rigele minsken te wachtsjen. Dit soart minsken kost tiid want dizze lju komme mei fragen der`t de winkelman achter de toanbank ek noch noait fan heard hat.

Dan ynienen komt der in man oanriden yn syn skootmobyl, rjocht op de minsken yn. Dy wike oan ‘e kant, ik spring gau op side want ik ha gjin nocht om noch ris nei myn soargfersekering  te gean. Ik ha noch krekt de moed him te freegjen as ik him helpe kin. Dan barst er yn ienen los tusken al dy minsken, ien en al opstânnichheid en fertriet en hy ropt it ùt;

“Ik ha tritich jier frachtwein sjaufeur west op it bûtelân. Noait in ongelok as oanriding hân en ik kin nèt omgean mei dizze ferrekte karre….”

Ik skamje my djip. Wat bin ik dochs in oelewapper my sa drok te meitsje oer in rekken. Ik bin oant myn tiennen ta mei dizze man begien. Ik ha wer in libbensles leard. Hast soms ek begrutsjen mei dy sels: der binne altiid minsken dy it minder as dy….