Beste minsken, ik ha jimme ûnthjitten dat ik noch ris werom komme soe  mei de skiednis fan myn winkel.

Twa keer is er ynbrutsen. Se hiene in rùtsje by de doar ynslein. Wat my opfoel tusken de rafaazje fan klean, glès en wat net al, misten wy by de broeken allinne maat 38. Dus it wie in behindich persoan.

Nei dat ik wat bekaam wie  en de saak opredden hie tocht ik: “Wa soe dat nò west ha?”

Einliks docht my it stellen guod neat mar ik bin  mear nijskjirrich nei it minske der achter. “Werom docht san minske dat? Is de need sa heech as is it de spanning?”

Mar it kin ek op in oare manier.

Nei dat ik krekt iepen gong wie, kaam er in kreas jong frommeske yn de winkel. Op it earste gesicht neat oan te sjen.

Mar troch ûnderfining fielde ik dat dit mûzen hie.

Se stie by de djûdere klean en koe net ùt de rie komme. Der kamen mear klanten mar ik hâld har yn de gaten.

Yn ‘ e drokte soe se de doar ùt. Doe sei ik tsjin har: “Wat jo efter jo jas ha, wolle jo dat wol efkes ôfrekkenje?”

It wie in grutte gok mar myn gefoel sei: “Dwaan”. Onder fûl protest dy se de jas iepen en ja hjer; der kaam fan alles ûnderwei.

Foar dat ik bekaam wie, wie se alwer ûnderweis nei in oare winkel tink ik. Der binne minsken dy ha hun berop der fan makke.

In oare kear bin ik bedriege mei in grut mes troch in jonge Marokkaan ljocht tinte jongfeint, en as er net in freondinne efter de kassa sitten hie, wie ik d`r oan gien.

Letter is hy fermoarde troch syn eigen suster dus it wie gjin brave broeder.

Och ja,  sa kin ik noch wol mear fertelle mar dat komt letter wol wer.

It hat in prachtige moaie tiid west mar soms wol es wat dreech.
Mar ik hâld  fan minsken en dat skeelt.

Myn winkel – ien | twa | trije