Ik kom ùt in doarpke fan skriuwers,  dichters en mei ferskate muzikale ynwenners. Der wie in grut koor mar ek in fanfarekorps. En op hichte dagen lieten se troch ùtfieringen hearre wat se koenen, it wie in sosjaal barren .

Der wie ek in kabaretploechje, der wie ik by fansels.

Ik koe net sjonge en wie ek net muzikaal mar allinne op it podium stean, dat lei my, dat fûn ik geweldich. En foar dat ik optrede moast, bestoar ik it hast fan de senuwen. It kommentaar fan thùs wie dan; wat dochst  der ek by, sokke ûnsin? Se seagen der it nut net fan yn, myn suster wie by twa koren; dat wie noch es wat.

Tretsjen jier wie ik doe en krige  al spraaklear en dat hat syn nut hân yn myn lettere libben. We hawwe yn hiel wat doarpen yn kafe’s en doarpshùzen optreden. In machtige tiid wie dat. Letter ha wy noch foar de N.C.R.V. radio west; wat in aventoer!

Mar doe kaam de earnst yn myn libben. Der moast jilt yn it laatsje komme en tiid foar sokke ûnsin wie der net mear. Dochs  krûpt  it bloed wer it net gean kin. Mei oare wurden: it komt er op in gegeven momint dochs wer ùt. Letter yn myn libben bin ik Menist wurren en der koe ik myn ai kwyt. De Menisten hawwe lekeprekers, Dat binne minsken die in deuglike oplieding krye en sa fan hun  leauwen tsjûge meie.

En dat leit my. Ik ha myn bestimming fûn.