In soan fan ùs hat hiel lang brêgewachter -wipper- west op ferskate brêgen yn Fryslân. Prachtig wurk fûn hy dat. Direkt kontakt mei minsken. Ien brêge wie syn favoryt. Dat wie in brêge wert wol gauris skûtsjeskippers lâns kamen. Dy ferfierden dan fean en tûnmodder. Se kamen dan altiid efkes by him om in praatsje en in bakje kofje. Troch dat sy geregeldwei by him lâns kamen ontstie er in sekere freonskip. Der waart him fan alles ta betrouwd. Hùshâldelike problemen thùs as bygelyks it ferlies fan in bern. Mar as it wurk ôfrûn wie bleunen de ferhalen yn it brègehokje achter, dat wie de ôfspraak.

Hoe folle moaie beroppen binne sa net ferdwûn.

Nim nò bygelyks de wyksuster dy elke bewenner fan har omkriten koe. De molkkarre dy alle dagen lâns kaam mei syn boekje. De plysje dy yn it doarp wenne. De man fan de fersekeringen en de hûshier; sy kamen eltse moanne lâns. Om dan mar oer de postbode te swijen… wat koe dy eltsenien. Hy sei gewoan tsjin myn mem:”Jo krye moarn in iter..” Dat hie hy al fèst mar lèzen.

Mar jimme witte grif wol mear beroppen fan eartiids. Se binne allegearre foart, de sosjaale earmoede kaam der foar yn `t plak.

Dizze minsken fan eartiids binne de pylders fan ùs bestean.

Ferjit se net!