Op de ynpaktafel fan in supermarkt sit in man mei syn fuotten te skommeljen nei my te sjen. Hy sjocht nei wat ik oan it ynladen bin yn myn boadskipkarke. Skynber wachtet hy op syn frou en sjocht wat ferfeelsum om him hinne.

Dan sjocht hy dat ik in pear komkommers ynlaad. “Durft u het aan, mevrouw?” freget er. “Bent u niet bang dat u uzelf en uw gezin vergiftigd?” “Nè“, siz ik; “… ik bin sljocht op komkommer. “Mevrouw, u heeft groot gelijk. Het is allemaal smerige politiek. Rusland heeft iets gevonden tegen de EU landen. Laten ze  maar naar zich zelf kijken , zij zitten met hun eigen Tsjernobyl in de maag. Allemaal politiek, mevrouw. U moet maar zo denken; de zieken en de  dooien vallen om Hamburg heen. Het heeft met heel iets anders te maken. Achter de schermen, mevrouw, dààr gebeurt het...”

Wat ha wy lekker iten fan myn komkommersalade. Mei wat sâld piper en in sipeltsje. Hearlik.