Nei in hertlike hândruk fan myn toskedokter gean ik achteroer lizzen. Yn spanning wachtsje ik ôf wat syn konklúzje is oer de stân fan myn gebit. Ik bin in bytsje senuweftich, nèt  iens sa oer myn gebit mar mear noch om wat it kostje moat.

As ik efkes myn mûle spielle moat freegje ik hoe as it mei him giet. Hy giet er by sitten en seit;”Het gaat redelijk maar ik ben overspannen geweest en niet zo`n beetje ook…” En sa freegje ik hoe as it nò mei him giet. “Ik heb een motor gekocht en ga `s avonds er op uit. En op stille wegen laat ik zien hoe hard hij kan.” “En hat dat holpen?“, freegje ik meilibjend. “Ja”, seit er; “Ik heb weer plezier in mijn werk. Ik heb weer tijd voor een praatje en een beetje aandacht voor mijn cliënten.“

Trèf ik it efkes. “Soe it skele as ik ôfrekkenje moat?“, freechje ik my ôf. Mei as sûnder motor: ferdividaasje is wol nedich op syn tiid, tinke  jimme nèt?