Hjoed, twa oktober, is foar my in dei fan oanktinken. Wy hawwe in muoike hân dy wy nea ferjitte kinne; in bysûnder minske.

Myn earste moetsjen mei har wie op myn troudei. Sy wie de earste dy sei; “Fan herte wolkom yn ùs famylje.” Dat klonk sa warm hertlik en oprjucht! En sa is it altiid bleun. Wy hiene wat tegearre sûnder wurden begrepen wy mekoar. Elke wike kaam ik by har lâns en dan sei se: “Mei ik efkes seure?” -want hja wenne allinne- “.. en fertel nò mar wat as stò belibbe haste…” 

We hiene ôfpraten dat wat wy bepraten tusken ùs bliuwe soe. Fan alles kaam op it taffelskleed. Somtiden har noeden en soargen mar ek har blidens om har sibben. Mei belangstelling frege sy dan nei myn libben en joech my faaks ried as ik earne mei siet.

Hjoed op har jierdei, twa oktober, befangt my in tankber gefoel dat ik san minske tsjin kaam bin. In minske om fan te hâlden.

Wer fynt men dy hjoeddeis noch?