Wy steane by syn bed. Myn man hat in nije knibbel krigen. Noch yn ‘e sûs fan de narkose hat hy de eagen ticht.
“Hoe is it mei dy?” In oerstalliche fraach mar wat moat min oars sizze? “It wie dreech…“, sei de suster; “De narkose wie net tarikkend genoch.” Ik sis noch; “In poat fan Max. Hy mist dy.” Hy glimket. “Wy ek.“, sis ik mar hy is al lang wer earne oars. Wèr soe hy weze?
We geane nei hûs. It is fremd stil yn hûs. Max siket it hiele hûs troch. Wer soe syn baas dochs wèze? Ik ha it him goed sein en ùtlein mei meneuvels en sa ,mar ik leauw net dat it oerkaam is. De telefoan stiet net stil, en ik fertel wat ik wit, mar wat wit ik eigentlik? Fanne middei sille wy wer hinne en hoopje dat hy ùt de sûs is.
En Max moat noch efkes wachtsje op syn baas…
