Twa jonges mei in bûtelânsk ùterlik en in hiele grutte hûn komme ùs te mjitte. Max skrikt him wezenleas en wol wèrom. De jonges komme op ùs ôf en sizze freonlik; “Hij doet niets, mevrouw. Hij dreigt alleen maar. Wij hebben hem als waakhond aangeschaft want wij hebben een nachtelijk beroep.” Op myn fraach wat hun berop is fertelle sy my dat hja ynbrekkers binne. “En ja, dan moet je je eigen huis en haard veilig stellen, vindt u niet?” Nò, der kin ik my wol ynfine. ‘Waar woont U, mevrouw? Dan houden wij daar vannacht rekening mee.“

Nei in hertlike groet geane Max en ik fjirder. “Wat aerdiche jonges…“, betink ik my; “en sa hoflik.” Max en ik rinne gerèst nei hûs ta. Us hûs sil fannacht feilich wèze. Dy bûtelânders, dy fâlle osa mei. Sa sjoche jo mar wer; min moat fan wjerskanten begryp toane.