“Lokwinske, mem.“

“Wer mei?” freegje ik.

“Wit mem dat nèt? Jimme binne hjoed fjouwer en fyftich jier trouwd.” seit er.

“Nè, dochs?” sis ik.

Hoe ha wy it salang tegearre fol hâlde kinnen? Yn myn tinzen sjoch ik in dea senuweftich fanke op in hege stoepe stean. Fremde minsken hjitte har wolkom. Har oansteande breugeman triuwt har de gong yn.

“Soe se noch wêrom kinne?” flitst it troch har hinne. Mar ja, om yn in wite trouwjurk mei wale en nullehakken oer de dyk te fleanen is ek gjin opsje. Ferwezen sjocht hja om har hinne.

Dan falt har each op in Delftsk ierdewurken board dat boppe de trep hinget. Der stiet mei sierlike letters op: ‘Betrouwen is thuskommen.’

En sa is it fanke ùt ein set mei goede moed nei in ûnwisse takomst. Wy hawwe tiden kinnen fan hichtes en djiptes, blidens en fertriet. Stoarmen hawwe it libbenshûs hast omblaast. Mar it hûs wie op stevich fûnemint bouwd.

“Tank je wol, jonge. Ik gun dy en dyn broer ùt de grûn fan myn hert dat sèlde gelok.”