In jonkje mei sûker
“Jou my mar mar in jonkje.” seit myn broer. “Ja, my ek mar.” seit de oare.
It is tradysje by ùs dat de manlju in jonkje mei sûker krije. Dy wizânsje ha se fan ùs heit oernaam. Moarns om elf en middeis om fiif oere en nèt mear dan twa. Doe`t se wurken nèt fansels.
Wy sitte as famylje fan myn kant wer es byelkoar. En ik moat sizze: it is altiid gesellich. Fan alles komt er dan op it plusenkleed. It praat giet oer polityk, de reboelje yn Haren en de driegjende oarloch yn it Midden-Easten.
“Ik fyn de BTW-ferheging fan 19 nei 21 prosint folle slimmer.” seit myn broer en nipt fan syn glèske; “Dy is aanst nèt mear te beteljen.” “Nò, dan binne wy dèr ek ôf.” seit syn frou.
De froulju ha it wiidweidich oer hun hobby ‘aansichtkaarten meitsje’. Ik skik my neist de mânlju. Hja hawwe geregeldwei hiel oar praat. It petear by de froulje giet meastal oer de bern en bernsbern en ‘hoe goed dat se it dogge’.
Nei it sop en de broadsjes gean se wer op hûs ta. Myn sibben binne wer mei alles op ‘e hichte. De fles jonge giet wer yn de kast foar de folgende famylje gearkomste.
Die visites bij jou klinken altijd zo gezellig.
je hebt er een bijzonder talent voor de sfeer over te brengen.
In jonkje mei sûker en in lepeltsje foar him en dan sette ús pake útein mei syn ferhalen wat hy no wer belibbe hie. As de bern oer de fyftich binne en har eigen âlders wei binne skowe se ek graach oan by de familje.
En mem mei in advokaatsje mei in klodder eigenmakke slachrjemme der op. En wy mochten it ùtslikje.
Tiden hawwe Tiden.