“Wolsto yn ùs tsjerkeblêd skriuwe?” freget it frommeske; “Ien kear yn de moanne wurd it ùtjûn. En no ha wy tocht as redaksje der moat ek es wat deistiche teltsjes yn.“

“Jo oerfalle my hjir mei.” sis ik. “Tink er mar es oernei.” giet se fierder; “Mar we wolle it wol rillegau witte.”

“Moast dwaan,” seit myn man; “dat is nijsgjirrich.”

“Wosto mei ùs in web-side opsette? Dat kinst thùs dwaan. Der hoechst de doar net foar ùt.” seit in oare kunde.

“Kinst sto ek wat foar my meitsje? Wy hawwe ynkoartens de jiergearkomste fan de frouljusferieneging.” freget myn skoansuster.

Ik begjin it benaud te krijen. Dat kin ik dochs nèt? Foar tsjerkeblêdden, websiden en gearkomsten moatte hja oare minsken hawwe. Ik bin mar in griemer, in knuzelder yn taal-en letterkunde. It sil noait literatuer fan de heechste boekeplanke wurde. Myn wurk sil noait yn de bliblioteek as yn de Afûkwinkel lizze.

Dus minsken fan redaksjes, websiden en frouljusferienegingen; jimme moatte dochs mar oars omsjen. Ik gean myn grutte leafde achternei, gewoan wat oan rommelje mei myn eigenmakke literatuer.