“Wol mem ek twa grutte houten bakken hawwe?” freget er. Hy is syn balkon oan it oprêdden. En sa as it altyd giet komt er wat oer en tefolle is by ùs achterhûs.

Ik moat sizze; it is myn eigen skuld. Ik kin neat foart dwaan. Wat foar brot it ek is, ik sjoch er wat yn. Twa izeren stuoltsjes wer`t de beklings fan wyt ferve binne hingje oan de muorre. In ôftanke televyzjetafel mei in marmerenplaat derop. Neat is te gek.

Ik sjoch er altyd wat yn. Ta grutte argewaasje fan myn man. Hy is net sa kreatyf as ik. Soe it komme fan ùs heit? Dy koe ek alles brûke. 

In grutte bestelauto stoppet foar de doar en twa manlju sjouwe enorme bakken achterhûs. “Wat moatte wy hjir mei?” seit er fertwifele. “Wachtsje mar ôf.” sis ik; “Do silst er fersteld fan stean.”

Nei dat ik it spul  besjoen ha begjin ik te skowen. Yn myn holle begjint in moaie sithoeke te waaksen. Earst mar fervje. Ik ha noch wat stean en dan gean ik los. Nei in dei skreppen en krewearjen is de sit  klear.

“Komme jo efkes?” ropt myn buorfrou oer it skut; “Wy hawwe in lounge-set kocht.“ In geweldich bankstel fan keunstreit komt my temjitte.

“It sjocht der prachtich ùt.” sis ik en gean wêrom nei myn eigenmakke lounge-set. 

Sis nò sels; wat is nò moaier om kreatyf te wêzen en âlde dingen op te laapjen?