“Kin mem ek in pear dagen komme?” freget er.

“Hoe sa?” sis ik.

“Nò, d’r moat safolle barre. De baairomte moat ferve en de tùn moat nedich dien wurde. En twa kinne mear dan ien.”

“Nò, dan moat dat mar.“ sis ik en skow myn eigen plannen opside. En sa sit ik in pear oeren letter yn de trein.

“Wat pakke wy earst oan?” freegje ik nei dat wy bypraten binne.

“Earst de tùn mar. It is  nò moai waar.” seit er.

En sa gean wy efkes letter los. Nei dat de dei linget begjin ik myn rech te fielen; it jongste is er ôf . Mei sa nò en dan oerlis en oanwizingen sjit it aerdich op.

“Sille wij mar es kofje drinke?” freget er gauris.

Ûnder it skreppen troch prate wy oer eartiids. Oer syn jonkheid, skoalle en âldershûs. Foarfallen dy him nò noch yn de besnijing hâlde en ik gjin weet fan hân ha. Gefoelens fan ‘dat hie oars moatten’ fleane troch myn tinzen.

Hy wie de tredde en wy siten yn de dreechste tiid fan ùs libben. “Hat hy wol genoch leafde en omtinken hân?” freegje ik my ôf. Koe ik it noch mar es oer dwaan. Dan soe it al oars gean.

Hy bringt my nei de trein en mei de earmen om my hinne seit er; “Wat ha wy it moai hân hè, mem?”

En de baairomte? Die komt letter wol.