“Do moast nei de eachdokter.” sis ik tsjin him.

Mei read trochrûne eagen sjocht hy my oan. “Ach, drippelje mar. Dan giet it wol oer.” seit er. Mar de moaie blaue eagen wer`t ik ien kear foar fallen bin binne read troch rûn.

En sa sitte wy efkes letter by de hûsdokter. Dy advisearet ùs nei de eachdokter te gean. Mar earst moatte wy in ôfspraak meitsje.

Ik krij it ôfsprakenburo, dy ferbynt my troch. Sa krij ik in stazjêre oan de line. Ik doch myn ferhaal en moat  wachtsje. “Pas over twee maanden kunt u terecht.“ seit se; “En de secretaresse is met vakantie dus u kunt nu geen afspraak maken.”

“Ja mar,” sis ik; “jimme hawwe dochs wol mear sekretaressen yn san grut sikehûs?” “Nu u het zegt,” seit se; “ik zal even verder zoeken.”

Yntiid wurd myn hân lam en ha ik skjin myn nocht.

“Er is nog eèn mogelijkheid,” seit se; “het is een andere oogarts en de secretaresse is terug van vakantie.“

‘Wat in gelok.‘ betink ik my; ‘dat wy net in slim ûngemak hawwe want dan moast earst it personiel wêrom komme fan fekânsje.‘

Dus minsken, krij gjin hingjende eachlidden as oare eachkrupsjes. Ha geduld oant de hjerst ta. Mei de tiid sil myn Adonis wer sjen kinne mei kleare blaue eagen. 

As soe it tsjinfalle wat hy sjocht?