Myn buorfrou komt mei twa prachtige boeketten blommen oansetten. Har man en in kollega binne justerjûn wiidweidich huldige tr0ch de direksje. Hja wiene fiif en tweintich jier by it bedriuw.

Ik wit noch dat hy as jonge by de rinnende bân kaam. In aardiche stille jonge. ‘Hy sil it noait fier skoppe yn it libben.‘ tocht ik eartiids; ‘want hy is te beskieden.‘

Mar hy kaam yn ‘e kunde mei in frou dy yn in skieding lei. Hy krige mei har te dwaan en yn ‘e rin fan de tiid binne hja trouwd. Sy wie wol tritich jier âlder en hie twa bern. It houlik slagge wûnderlbaarlik goed.

Mar de femylje fan him wie der poer op tsjin. En woe neat mear mei him te krijen hawwe. As hja mekoar moeten bleun hy stean mei in ùtstutsen hân. Mar hja negearden him.

“Ik sil hun wat sjen litte.” sei hy in kear tsjin my doe wy tegearre de hûnen ùt lieten. Mei stipe fan har en mei grutte ynset is hy opklom yn it bedriuw. Hy reizgjet nò oer de hiele wrâld en hellet grutte opdrachten  binnen.

Se binne op hynsterryd fekânsje gongen yn Italië. 

Mar de ùtstutsen hân wurd noch altiid negearre …