“Diederik Samson sil skiede.” sis ik tsjin myn man. “Ach, ja.” seit hy; “Hy is ek in gewoan minske.”

“Ja, mar dat wie san aerdich  gesin, wist noch wol?” “Nè, der wit ik neat mear fan.” seit er. Nò, ik noch wol.

It filmke wie in soart ferkiezingsstunt tink ik. It wie in toanbyld fan gelok, hoe sy tegearre de hushâlding diene. De taken wiene dùdlik ferdield. En dochs gong it mis.

Der wurd hjoed de dei hiel wat ôfskieden.

“Myn buorman is twa kear trouwd west en syn relaasje ek. Hja binne osa gelokkich wurden.” sizze se. Yn ùs freonenrûnte binne ek hiel wat pearen ùtelkoar gien. Ta grut fertriet fan de neiste sibben.

Mar der tsjinoer stiet dat in min houlik èk in hel wêze kin. Dan is it better foar beide partijen om net mear tegearre fierder te gean.

Mar giet it tsjintwurdich net wat maklik? freegje ik my ôf. As alles foar de wyn giet dan is it gjin kunst. Mar komme er soargen. Binne  hja der dan tsjin opwoeksen?  

Ûs libbenshûs ha ek wol es omraak skodde, sa dat ik tocht: it falt om. Stoarmen en swiere buien hat it troch stean moatten.  Mar it hûs wie op steviche fûndaminten bouwt en koe hiel wat hawwe.

Hoe dan ek, ik gun eltsenien syn gelok. Der hat dochs elk rjocht op?

“Ja, ik ûnthyt” … Hâlde dy wurden hjoeddedei noch wat yn ?