“Wat ite wy hjoed?“

Dy fraach waard my regelmjittich stelt doe de bern noch thus wennen. De âlste wie in redelike iter. Dat wie gjin probleem.

De twadde wie in alles iter. Der wie neat dat him net smakke. Ach, wat wie dat noflik. Neat gjin geëamel.

Mar de tredde wie in pizer. Ik koe it al oan syn hâlding sjen as er sitten gong. Mei in lang gesicht seach hy nei wat er op ‘e tafel stie. Dat wekke faaks wrevel op. “Do ist it mar op, hear. Krigest net wat oars.” wie altyd it selde andert. En it ferhaaltsje oer de ropppiche bern ùt Afrika joech ek al neat mear.

Dat die my faaks oan ùs heit tinken. Ik wit wol: dat wiene oare tiden. Wy hiene it net rom. Dêrby kaam; ùs mem koe net koaitsje. Ik kaam altyd achteroan. Ùs heit skeppe gewoan de sûpenbrij op de jirpels en de griente. Psychology hie de goede man noch nea fan heard.

“Ít wie hjoed wer ynoarder, Reitse.” seit de allesiter; “Ik ha it wol es minder hân.“

Lokkich is er dan altyd noch de McDonalds, de pizzeria as de sjinees.