“Ik wol in stofsûger ha sûnder sek.” sis ik tsjin myn man. “Hoe nò?” seit er; “do hast dochs in goeie?”

“Ja mar,“ sis ik; “dy sek is altiid fol. En djûr binne dy kringen! Dat skilt in heel stik yn ùs budzjet.”

“Do moast ekonomysk tinke, yn dizze tiid.” sis ik.

“Ast er sa oer tinkste dan moast in feger en tùchblik nimme krekt sa ùs memmen diene.” seit er.

In grutte superwinkel hat ien yn de oanbieding. Krekt in priiske foar my. Wat dy allgearre net kin, der stean jo fersteld fan.

Hy hat in moter fan 1300w, in hege prestaasje, dat kin min net fan eltsenien sizze. In transparante stofkontainer mei multi-keamersysteem. Wat soe dat betsjutte? Teleskopyske buis mei in protte bergromte foar de losse mûlestikken.

“Hâld mar op.” seit er; “Dy kennende hast him allang achter ùt setten.“

Myn freondinne sei; “Jij moet een draadloze kopen. Die zijn zo handig! Die redt zichzelf. Ik zet hem aan, ga de deur uit en als ik terug kom is alles schoon. Daarentegen zijn de honden en de katten zoek en ligt de kanarie amechtig in de kooi.”

Allinne de Perzyske kat sit op it draaiende lid fan de stofsûger. Hy kriget er mar gjin genoch fan en waand him op de Pinkstermerke yn Âldskoat.

Ien ding is wis; it tùchblik komt er nea wer yn.