Alle lêzers, harkers en kritikasters wol ik fan herte betankje foar de oandacht dy sy bestege hawwe yn it ôfrûne jier foar Tiden hawweTiden.
Ik wit wol; it wie net altiid folslein. It iene stikje hie mear ynhâld dan de oare. Myn memmetaal wie net altiid perfekt, ek wiene der flaters .
Mar foar mysels hat it in ùtlitklep west.
Wille, fertriet, somstiden argewaasje koe ik er yn kwyt. It iten hat wol es oanbaarnd west, de waskkoer oan de kop ta fol en de breatromp leech. It gong myn oare helte wol es wat oer de hege skuon.
Mar somstiden moast it perfoast dalik barre sei in stimme djip yn my. “Dit is myn lêste!” ha ik hûnderd kear roppen; “De boarne is leech.” “Dat kin mem dochs net litte.” ropt it thùsfront.
It measte hat my deugd dien, de reaksjes fan Friezen om ùtens. In Burgumer hat al tritich jier yn Ohio wenne en fynt it nijskjirich. “It hat wat fan thùs.” seit er.
It sil in kear ophâlde, dat is fêst, mar wannear?
Folle Lok en Seine en dat is oprjocht miend.
