Hjoed is foar ùs in dei om te betinken.

Elts jier wer is it foar ùs in drege dei en dat sil salang bliuwe as wy te libjen hawwe. Wy steane er net allinnich by stil mar ûndergean it wer fan minùt oant minùt. De pine en de ûnmacht oer wat ùs oerkaam is.

Samar yn ienen wie hy der net mear.

Nei in achterom sjen,  swaaie en “Oant moarn!” wie it lêste wat  er tusken ùs sein is. Net mear ôfskie nimme net mear in tùt en: “Dag, Mem!“.

Dat allegearre is nò alwer fyf jier allyn. Foar ùs is it juster bard en alles belibje wy wer opnij.

Hjoed sil ik nei him ta en sizze dat wy him noch osa misse. It is in groede wurden dy hieltyd opnij iepen gean sil.

Samar troch in hertoanfal kaam er in ein oan dit libben en wy … wy  sitte mei de groeden dy nèt heelje wolle.

30 April 1960- 2009 †.  In dei in jier dy nea foarby sil gean.