Mem moat in smartphone ha.” seit de soan; “Der kin mem alles mei fotografearje, sms-e en noch folle mear. Allinnich net kofje sette.“
De oare seit; “Der docht se dochs neat mei. Dy komt yn ‘t laat te lizzen.”
Myn man fynt it èk laarjekoek. “We kinne sa njonkelytsen hiel Afrika foarsjen fan mobyltsjes.“
Mar omdat ik by bliuwe wol -want stil stean is deadelik- leit it ding foar my op `tafel. Mar hoe wurket soks nò ?
Gjin mins yn myn omkriten dy my helpe kin. Gebrûksoanwizingen yn alle talen lizze foar my. Dan mar siikje op de kompjûter. Ik kom er net ùt. De soan skilje dy mei einleas geduld ùtleit wat ik dwaan moat.
Wylts myn man mei syn nije gehoarapparaat oan it griemen is sit ik neist him mei it grutte platte ding. Beide hawwe it dreech mei de nije ùtfiningen fan dizze tiid.
“Mei de tiid mei.” sis ik en sucht; “Ik hie jierren letter op ‘e wrâld komme moatten … “
