“Kin mem ùs ek in pear dagen hawwe ?” freget de soan; “”We nimme ùs beide bern mei as it goed is.”

De bern, dat binne twa hûnen dy net sa lang allyn ùt Spanje kaam binne. Mei in bestelbus fol binne se hjir oankaam. Twa binne hun ta wiist. Ik moat sizze: it binne skatten. Ik soe se sa oernimme wolle.

Max wit net wat him oerkomt. Mei lûde stimme en yn geef Frysk besiket er de Spanjaarden dùdlik te meitsjen dat se hun koest hâlde moatte want hjir is hy de baas.

No de grinzen fêst stelt binne is de rêst werkeart. We komme amper oan de iterij ta want se fergje al ùs oandacht. Om barren geane wy mei se te rinnen. De hûnen ùt de buorren gean mei in bocht om ùs hinne. Ek yn hun wrâld is er ferskaad yn ras en ôfkomst.

Nei in pear dagen fan kundskip oer en wer geane se fuort.

“Koene se hjir mar bliuwe.” sis ik. Yn de wittenskip dat se no yn goeie hannen binne en nea wer yn in bestelbuske hoegge lit ik se gean.

“Kom mar gauris wer.” sis ik en aai oer de kopkes.

Bienvenido!