Lokkich nijjier en folle seine!’, ‘Noflike krystdagen!’, ‘Prettige kerstdagen en een heel gelukkig nieuwjaar!’ ropt myn buorfrou oer de hage.
De winsken binne dizze dagen net fan’e loft.
Ik wit wol; it wurdt mei goeie bedoelings dien. ‘Mar is it wol miend?‘ tink ik faaks. By guon minsken net mar der binne grif wol dy it wol goed miene. We gunne elk syn gelok, mar it moat net oerdreaun wurde fansels.
En dan de krystkaarten. Al hoewol yn in protte gefallen de kompjûter dat al oernaam hat. ‘Ik stjoer gjin krystkaarten.’ sis ik elk jier wer. Mar dan moat ik lang om let dochs nei de winkel, oars wurdt it sneu!
Goedkunde fan ús hat kanker en is útbehannele. Wat foar lokwinsk stjoer ik him?
In buorfamke is al in pear jier wurkleas. Wat sis ik tsjin har? Se griist fan frijwilligers wurk. ‘Jo telle net mear mei.’ seit se.
In buorfrou fierder op hat krekt har man ferlern. Wat is myn winsk foar har?
Lokwinsken? ‘In earm, in tute en in lústerjend ear is al genôch.’ tink ik.
Ik krij it noch drok…
