“Je moet de verhaaltjes van je blog laten inbinden.” seit myn neef.
Hij wennet yn Hollân en hat muoite mei it Frysk lêzen. Mar dochs slacht hy gjin stikje oer.
Syn heit wie in Fries en dat lûkt dochs. Ek syn suster dy yn België wennet is in trouwe folger.
“Je kunt het ook in eigen beheer uitgeven.” hâldt hy fol. “Der binne se nèt goed genoch foar.” sis ik. Wat foar ùtjouwer soe myn wurk no ynteressant fine? En boppedat: de Fryske stavering mankearret noch wol es wat oan.
As ik wer es in ferhaaltsje ùtbret ha stjoer ik it nei myn soan: hy is myn grutste fan en kritikaster. Oan syn oardiel hechtsje ik grutte wearde.
De iene kear seit er; “Der siet dizze kear gjin djipgong yn, mem.” In oare kear seit er; “Goed dien hear, sa as fan âlds.“
Ach, it hoecht foar my allegearre net. It jout ommers ynhâld oan myn deistich bestean. En salang er folgers binne dy it nijskjirrich fine dan docht my dat deugd.
Dochs soe ik graach es ùtnoege wurde wolle by Max as De Wereld Draait Door, om myn boek te presentearjen.
In minske mei dochs dreame net?
