Max en ik sitte by de fèdokter, de wachtromte is grotfol.

Grutte en lytse hûnen lizze mekoar opservearjend oan te sjen. In knyn krûpt djip wei yn de tas fan syn frou. Der neist sit in kat mei ùtstutsen neils klear om ta te slaan.

In grutte man neist my hat in lyts hûntsje yn syn binnenbûse. De man hat it dreech; it hûntsje moat ôfmakke wurde, it is misfoarme. Ik jou him in bûsdoek en ha mear begrutsjen mei de man as mei it hûntsje.

In ôfgryselike grutte hûn wurd troch de Biste Ambulânse nei binnen brocht; hy is oanriden.

In man stiet by de baalje en moat ôfrekkenje. Der ûntstiet wat argewaasje want de man kin net betelje, de assitinte treft in regeling. In jonkje komt skruten nei foaren mei in Roek mei ien poat.

It komt my foar as bard hjir mear illinde as op it nijs.

Max syn namme wurd roppen. Sûnder eangst stapt hy op de fèdokter ôf.

“Wat zijn de klachten?” freget se him. “Hy kriget oerhalen.” antwurdzje  ik; “En allinnich yn `e nacht as hy pisje moat.” “Het is een oude man. Dat komt vaker voor bij oude honden.” seit se. “Ik geef hem een pilletje voor de nacht. Daar wordt hij slaperig van.”

Wat moat in minske sûnder bist en in bist sûnder minske? betink ik my.

Hja hawwe elkoar nedich, tink ik …