“Sy hat my noait lije mocht.” seit in freodinne tsjin my.

We sitte bûtendoar oan in bakje kofje. De sinne sakket nei ûnderen en de fûgels binne ta rêst kaam. It wurd stil om ùs hinne. It is in momint fan fertroulikens. Dy mominten komme amper foar yn dizze jachtige tiid.

“Nuver net?” giet se fierder; “Ik ha altiid myn bêst dien om it goed te dwaan.”

“Dat is de swierrichheid ” sis ik; “do wiest dy sels net.”

“Doe ik trouwde fernaam ik al dat ik net dejinge wie dy sy winsken hienen. Sy hiene hege ferwachtings fan hun soan en yn dat ramt paste ik net. It is nea goed kaam en no is se der net mear. We hawwe har juster te hôf brocht. Fremd, hè? It docht my neat.” seit se.

“Do hast altiid dyn bêst dien.” sis ik en hjit noch es yn.

It petear giet djipper. It giet oer minslike relaasjes en ferhâldings. Wy freegje ùs ôf: wêrom kin jo mei it iene minske goed opsjitte en de oare net? It hoecht ek net altiid om rûzje te gean mar it akedearit net.

We komme der net ùt en eindigje as de fûgels hun lûd wer hearre litte.

“Lokkich is ùs ferhâlding goed.” seit se. “Hâlde we sa.” sis ik en krûpe mekoar efkes oan.

Huverjend gean ik yn `e hûs.