“Het lijkt wel Friesland Food.” seit de toskedokter; “Er is slecht onderhoud gepleegd.”

Ik ha in nije toskedokter, syn foargonger is mei pensjoen gien.

“No,” sis ik; “jo foargonger hat jierren myn gebit ûnderhâlden. Ik wie altyd tige tefreden.”

“Het vraagt om een groot onderhoudsbeurt.” giet hy fierder;  “Het lijkt wel op een fiets zonder wielen.”

Ik begjin my op te winen mar jo lizze yn unmacht mei de mûle wagenwiid iepen. Wat dogge jo dan? Letterlik en figuerlik binne jo de ûnderlizzende party. Op de achtergrûn hear ik The Beatles sjongen.

Tusken twa slokken wetter yn bring ik ùt; “Hâld jo der efkes rekken mei dat ik in lytse middenstanner bin?”

“Dan kunnen wij elkaar een hand geven; ik ben ook zo’n kleine middenstander.” merkt hy op. Myn antwurd giet ferlern ûnder it leven fan de boar.

Ik wurd nei de wachtkeamer stjûrd en tref der in pûrlilke frou oan. “Myn gebit moat wol 800 euro kostje.” seit se; “Dat hie hy my earst witte litte moatten.”

“No, dan dogge jo it dochs net.” sis ik. “Hy hat my al ferdôve.” seit se; “Ik ha oerâl prippen hân.”

“No, dan gean jo dochs mei de ferdôving nei hûs ta.” sis ik.

“Jo hawwe gelyk.” seit se; “Ik bin op de fyts, dat skeelt.” Se pakt resoluut har jas en fuort is se.

“Volgende patiënt.” ropt de assistinte. Yn plak fan de frou gean ik yn de stoel sitten. De toskedokter sjocht er net oars fan op.

“Foar de wissichheid.” sis ik noch; “Ik bin dy lytse middenstanner wit jo wol?” Dat hy mar net tinkt dat ik de frou fan 800 euro bin.

Friesland Food is net mear oan oarder …