Moetings
“Hoe is it mei dy?” freget de man neist my. Ik bin by in kremaasje en sit nei ôfrin oan `e kofje mei in kreakeling sa grut as in breaboardsje.
“Ik koe dy der daliks ùt.” seit er.
Ik sjoch him opservearjend oan. Dan ynienen werken ik him; wy wiene eartiids buorren. Yn myn herrinnerings is dat wol iuwen allyn. Ûnder it petear giet de tiid as in film oan myn each foarby.
Sy wennen boppe in âlde sjerpfabryk dy allang net mear yn wurking wie.
Machtich ynterresant wie dat; syn suster en ik boarten dan weikrûperke en koene somstiden sels de ùtgong net mear fine.
“Wilt u nog even napraten?” freget de betsjinster. Ta myn ferbjustering sjoch ik dat elkenien fuort is en de famylje al nei hûs. De kofje is kâld wurden en de kreakeling leit ferlern neist it pantsje …
“Dêrom mocht ùs mem sa graach nei begraffenissen gean.“, betink ik my. As it net te tragysk wie moete se minsken fan lang ferlyn.
Moetings …
Allereerst een heel schitterend plaatje!
En een verhaal dat zo herkenbaar is, bijpraten met oude bekenden.
Maar of er nadien ook contact wordt onderhouden betwijfel ik.
Wat een plezier zijn wij nog zo uitbundig ? . Heb je nog wel es een natte broek van het lachen ?
Mooie vraag: heb je nog wel eens een natte broek van het lachen.
Haha… ik heb het nog nooit gehad, maar misschien ben ik er te jong voor.