Se neame my Stientsje. Hoe komme se derby? Ik ha my foarnaam net nei dy namme te lústerjen. Wa neamd syn kat nò sa?

Wat tinke dy lju wol net? Ik ha ek sa myn grutskens. Dat witte dy lju net mar ik bin in kat fan hege komôf. Ik ha yn in hiel grut hûs wenne, sy neamden dat in kastiel.

Ryk wiene hja mar de bisten wiene der op ta. Ùt noad binne wy as bisten op in moarn byelkoar west te oelizzen; wat sille wy dwaan?

De kanarje hie it grutste wurd, de hûnen wiene it no es einliks iens mei de katten. Lokkich hie ien fan ùs in kattemobyltsje en hat de saak wrâldkundich make.

Foar dat ien fan ùs it yn it snotsje hie waarden wy yn in biste-ambulânse poate.

En sa kamen wy meielkoar yn in asyl terjochte. Fan kastiel nei asyl. Mar ik eamelje net, de lju dogge hja best.

En ik… Ik bin Stientsje fan it Kastiel. Ik sil my oanpasse moatte.

Ik sil besiikje dat hja like folle fan my hâlde sille as fan hja hûn…”