Ik stean foar in dilemma.
Sûnt in pear moane is Stientsje by ùs. Nei in pear drege wiken fan unwennig wezen docht se al krekt as hat it nea oars west.
Se is oanhinklik en hat it ritme fan alledei wer te pakken. Se hat freonskip sluten mei de kat fan Sytse, en dat seit wat.
Dy fernearde gjin ynkele yndringer. Ek hat se al in freondinne; in wyfke mei in unsjoch kopke mar mei in prachtige sturt wat mear hat fan in plùskebiezem. Ek de fûgels dy altyd yn ùs beam sitte is se mei befreone.
Mar no myn grutte dilemma.
Earst tocht ik; ik wurd ferkâlden. Dat kin om dizze tiid sa mar. Mar it hâld mar oan, dei en nacht snotterje. It makket my deawurch.
Ferskate minsken komme mei goedjaande ried. De buorman sei; “Dy kat moat wêrom nei`t asyl.” “Net mear yn `e hûs nimme.” seit in oarenien. “Bûten sitten gean, ramen en doarren iepen.” seit wer in oare.
Mar hoe kin ik no Stientsje wêrom bringe, se is al ynboargere. Mei in grutte bôge belânet se op myn skoat… Wat moat ik dwaan?
Dan mar snotterje nim ik my foar mar. Stientsje bliuwt!
