Stientsje II
Wy hawwe har ùt it asyl helle want wy koene ùs bisteleafde oan net ien kwyt. Nei dat Max nei sântjin jier ferstoarn is wie it stil yn hûs wurden. It ritme fan de dei wie fersteurd.
En sa is sy yn ùs libben kaam.
Yn de earste fyfjier fan har bestean hat sy fjouwer pleechâlders hân. It wie net wat se de der fan ferwachte hie. Mar eltse kear tocht se: ‘Dit wurde minsken wert ik fan hâlde kin’, en dan waard se nei in skofke werom brocht, nei it asyl.
Somstiden tocht se dat it oan harsels lei, koe se wol oan de ferwachtingen foldwaan? Soe se har oars gedrage moatte? Mear Europeesk? Kateftiger? As soks sawat hinne?
En ferduld noch oan ta; woene dizze lju har net hawwe?
En sa is sij opnaam troch in pear âldere minsken. It hat har kattenbestean hielendal feroare en ferrike. Er wurdt rekken mei har hâlden.
En fan har kant docht se er alles oan om it hja nei`t sin ta meitsjen.
Unferwaardlike leafde moat fan beide kanten komme, is ‘t net?
Ach, dy Stientsje …
