In âlde man rint mei in lyts famke oan `e hân troch it doarp. Se sille nei`t tsjerke ta. Se hawwe alle tiid, it is ier op ‘e middei.

Se is bliid. Se kriget altiid in pipermuntsje fan him mar net ien, somstiden wol in hân fol.

Dizze middei wie it oars.

“Ik ha wat foar dy.” seit er. “Wat ik dy jou moast styf yn de hân hâlde. Meist net earder sjen as wannear ik it sis.”

De preek sil begjinne, it sjongen en it lange gebed binne einlik achter de rech.

Yn spanning wachtet it famke op in teken fan de man. Dan knikt hy. Se docht de hân iepen en moat hast oerjaan.

Der leit in grutte wiete prom tabak yn de komme fan har hân. De man neist har proest it ùt en snùt oerdiedich syn noas. Dat wie de lêste kear dat se mei him nei `t tsjerke gong.

In protte oantinkens komme by my boppe as ik langs it lytse grifformearde tsjerkje gean. De boeren dy samar gongen stean ûnder de preek omdat se oars yn sliepfoelen. De jonge mannen dy hals oer de kop de tsjerke ùt flechten, it lân yn. Unfersteurber gong de dominy fierder mei syn preek as wie er neat oan ‘e hân.

Ek mocht ik der dope wurde tagelyk mei mear lytse poppen ùt it doarp.

It binne dierbre oantinkens, dy oan de woartels lizze fan myn bestean.