Foto troch Yoann Boyer fan Unsplash

Ien kear yn de wike gean ik te swemmen. Da’s goed  foar myn hernia sizze de gelearden.

Mei my swimt frou Dykstra, se is al fjouer- en njoggentich jier. Troch helpende hânnen wurdt se yn en ùt it swimbad tild.

Yn in kreas swart swimpak swemt se har rûntsjes. “Ik kin jo hast net by hâlde.” sis ik, en skrep achter har oan.

“Jo moatte jo der net op fersjen hear,” seit se; “ik rin op ien foet.”

En sa swemmende wei komme we elkoar hieltyd tsjin.

“Wer komme jo wei?” freegje ik as ik har foar de safolste kear foarby kom yn it wetter. .

“Ùt Rottum mar wy hawwe op safolle plakken wenne.” seit se prûstend.

En se begjint swemmende/rinnende wei te fertellen oer har libben.

In grut gesin mei in soart bern en altyd mar skreppe en wrotte. “It wie net allinnich gelok. We hawwe ek in soart tsjinslach hân.” seit se.

“Der untkomt net ien oan.” sis ik tusken twa slokken gloar yn.

Efkes letter stean de selde helpende hânnen al wer klear om har ùt it swimbad te tillen.