Foto troch Les Anderson fan Unsplash

By de buorren has se -no ja, de bern dan- de krystbeam optuge. It is in middelgrutte beam.

By myn broer stiet mids yn de keamer in flinke fersierde beam, prachtich oanklaaid mei alles der op en oan.

“Moai, hear.” sis ik, en mien it ek.

En sa moat ik dizze dagen in soart fersierde beamen bewûnderje.

Wy dogge der net oan mei, wy hawwe al jierren gjin krystbeam. ‘Fremd’ sille jimme sizze.

Ik bin es by mysels te ride gong, wer dat wei komt, dat anty-krystbeam gefoel.

Ik kom ùt in tiid dat de sufeldirekteur, de dokter en de notaris in grutte beam yn de tûn hiene.

En dan stie er ek noch in enoarme beam yn de Herfoarme Tsjerke, der waarden wy as bern stil fan.

Thùs makke ùs mem it gesellich. We dronken sjûkelarjemolke, krigen sûkerbôle en spilen “Mens erger je niet”.

Nei myn gefoel ha wy neat mist en dochs hat dat it begjin fêst west fan de aferzje tsjin krystbeamen, betink ik my.

Mar ik moat sizze; ik fyn it prachtich yn dizze donkere tiid al dy ljochtsjes en fersierde beamen.

“Komme jo efkes?” ropt in âld minske; “Hy stiet er, hear!”

Ach ja… krystbeamen.