Wy sitte op in terraske oan it wetter en binne in middei op stap. Sy hat in auto en ik traktearje.

Ik kin har al in heale ieuw. We trouden tagelyk en krigen beide bern, sy famkes en wy jonges. Der wiene in soart oerienkomsten tusken ùs. En dêrom past it sa goed, tink ik.

En sa sitte wy mei in bakje kofje nei de kloften minsken te sjen dy oan ùs each foarby skowe.

Yn ienen seit se; “Seit dyn man wol es; ik hâld fan dy?“ 

Fernuvere sis ik: “Hoe komst derby?“ 

“Nò ja,” seit se; “wy binne al lang by elkoar en soks seit hy noait mear.“

“Nò ast it sa seist,” sis ik; “dy man fan my èk nèt.”

“Hoe kin dat nò?“ seit se; “eartiids sei hy it te pas en te ûnpas. “It hoecht fansels ek nèt hieltyd.“ sis ik.

“Nè mar ik fiel my somstiden by it meubilêr hearren.” giet se fierder; “Hy sjocht my net ècht mear. Ik bin er altyd west en sa sil it altyd bliuwe.”

We prate der noch in skofke oer troch en komme ta de konklùzje dat it wol goed sit mei ùs mannen.

Sykhelje

fierte is net sa fier as je tinke
molke net sa wiet as je ’t drinke
wille net sa blier as we wolle
as no de ko skyt as de bolle

de wrâld om ús hinne meie we meitsje
te roppen, te gûlen, te laitsjen
in minske is nuver en bysûnder
sa ek ús libben, ús wûnder.

Ik hâld fan dij !

Troch R. Comello, Berltsum