“Kinst ek wat opskowe?” sis ik brimstich en draai my noch ris om. Mar se bliuwt mar triuwen en as ik my net oan it bed fêst hâlden hie, hie ik op ‘e grûn lein.

Lilk gean ik oerrein en sjoch ferheard om my hinne. Myn man seit kribbich; “Is er wat?“

“Nè,” sis ik; “ik dreamde oer in dûnsereske.” mar hy is al lang wer yn dreamelân. 

Sêft op bleate fuotten gean ik nei ûnderen. Ik nim in stoel en gean lyk foar it skilderij sitten. It is deastil om ùs hinne. Allinne it rûzjen fan de wyn is op de eftergrûn.

Ôfrûne simmer ha ik nei in skilderijententoanstelling west fan Anke van der Meer. Eiglik is hja portretskilder mar weaget har ek wol es oan stillibbens. Nei dat ik de rûmte besjoen hie foel myn each op it dûnsereske dat heal yn tsjuster hong. Ik bliuw stokstiif stean; “Dy wol ik hawwe.” nim ik my foar.

“Hoe wie it?“ freget er. “Ien  skilderij sprong er ùt.” sis ik.  “Dan keapest dy dochs?” seit er mei ien each yn ‘e krante. 

Hjoed koe ik har ophelje. Se hat in moai plakje krige.

“Dûnsje do mar,” sis ik; “en doch it ljocht ùt …“