Mei in bernewein sûnder kape rydt in mem mei in lyts famke troch it doarp. De boaiem wie der ùthelle. Sa koene der twa bern yn sitte.

It famke wie de jongste fan fjouwer en blier as altyd. De mem moast dan ek om it hurtsje stean bliuwe. It famke waakse op yn feilige omkriten.

It wie in tiid dat alles san bytsje fêst lei. Heit fêst wurk en Mem soarge foar oarder yn it deistige bestean. Sneins nei de preek en troch de wike nei skoalle. It wie in  soargeleaze tiid mei in protte wille en fertier. Doe kaam de oarloch en alles waard oars. Heit gong yn it ferset en mem moast sjen rûn te kommen mei iten dat op de bon wie.

Nei de hushâldskoalle kaam se op in naaiatelier te lânne. En der moete se har grutte leafde. It wie in tiid fan grutte maatschippelike ferhâldings net elkenien koe dizze relaasje wurdearje.  Maklik wie it somstiden net mar as it dreech waard koe de iene de oare der troch skuorre.

Dat lytse famke fan de bernewein sûnder kape kin tefreden weromsjen.

Weromsjen is nedich om foarùt te sjen.