“Ik wol in terras op `e sinnekant.” sis ik tsjin myn man. “We hawwe dochs ien.” seit er mei in djippe sucht. “De sinne is er allinnich moarns.” bring ik der tsjin yn.

Wat is dy man altyd swier settich; alles moat bliuwe sa as it is. As ik syn sin dien hie hiene wy noch tusken de pùnheapen wenne fan tweintich jier wêrom. Mar dan hat hy in ferkeard wyf trouwd. As ik wat yn de holle ha giet it troch.

Ik skilje mei de hierbaas en dy sil in kûp sân bringe. “Dat is fierste folle.” fûtert er. “Nò,” sis ik; “wa `t wat nedich hat hellet mar op.”

Mar nò. Hoe kom ik oan tegels? “Op Markplaats.” seit ien. Mar hoe krij ik dy hjirre? Ik moat de buorren mar yn en freegje wa`t sân nedich hat en sa ha ik yn koarte tiid safolle tegels dat wy wol in skoalplein belizze kinne.

De buorman moat fan de oerheid frijwilligers wurk dwaan, komt dat goed ùt! Yn myn fantasije sjoch ik it terras al foar my. Nò noch nei de Lege Knip om in kreas tùnsetsje.

Moarn sil it heve. As it no mar droech bliuwt.