Byldzjend ferhellet de dochter oer ha mem. Ik bin op de begraffenis fan in frou op jierren, net sa tryst dus.

Mar foar de bern is it altyd dreech om ôfskie te nimmen fan immen dy`t jo jo libben lang kinnen hawwe.

Wat my rekke wie de taspraak fan de dochter. Hja helle oantinkens op mar se dy dat yn bylden. Net mei in beamer as soks sa as it hjoeddedei moade wurd. Se die dat yn bylzjende taal.

Se nimt ùs mei oan`e hân troch it libben fan har mem. Se ferhellet oer tiden fan fertriet, earmoede mar ek fan in protte lok. Sa no en dan klinkt er troch de romte ynstimmend gemompel as bolderjend laitsjen.

Yn in hoartsje fan tiid geane wy meielkoar troch in minskelibben.

“Dag, mem.” seit se en strike oer de kiste.

As ienichste bliuw ik achter. Foar my is it byld noch net ôf.