Ik lis op ‘e knibbels foar it tùnhekje. It moat nedich yn ‘e ferve. Mar om dat in in ferfelend kluske is stel ik it mar ùt. En om dat ik leart ha “Stel niet uit tot morgen wat gij heden doen kunt” as “Geale soe ik mar dy stoar earder” gean ik oan de slach.

Foar dat jo oan `e gong geane is it in hiel gedoch. Earst om geskikt ark ùt en as is it safier is begjint it te reinen. Bliid ta mar no skynt de sinne, ik ha gjin eksûs mear. De earste latsjes sitte yn de ferve. It sjit moai op.

“Ha jo wol de goeie kleur?“ freget de buorman fan skean oer. “Hoe sa?” sis ik en rek efkes myn lea. “No, it is in oare kleur as dy `t er op sit.”

Nei noch in pear latsjes komt de buorman dy in ùtkearing hat. “Ha jo it wol yn de grûnferve setten?”

In frou lit har hûn ùt en begjin in praatsje. Wylts docht de hûn de poat omheech, hy mei it wol lije. It is skimerich wurden en myn rech seit; “Doch it sels mar.”

“Kin ik jo helpe?“ freget de wurkleaze. De buorman fan skeanoer fynt it mar neat.

De hûn komt lâns, docht syn poat omheech en ik wiuw werom.