“Giet it wat?” freegje ik it âlde wyfke.

We sitte yn `e taksje op wei nei de hûsdokter. Myn man moat in hoarapparaat ha mar earst moatte syn earen ùtspuite wurde.

“Ik hie it al in kear as wat sein mar it lei him oan myn utspraak fansels. Wy geane earst nei in fersoargingshûs, der moatte mear lju mei want oars kin de rit net ùt.

Mei in protte geheister sit se neist my. De rollater tusken ùs yn en it taske op è skoat. “Ik moat nei in kremaasje.” seit se. “Al wer ien dea. Ik bliuw allinnich oer.”

“Witte  jo hoe âld ik bin?“ freget se. “Nò,“ sis ik; “krekt A.O.W?“ Se begjint te laitsjen.  “Miene jo dat? Ik bin achtenjoggentich, hear!“ 

We sette har ôf. In yndysk frommeske op leeftyd komt neist my sitten. “Zet mij maar af bij de Lidl. Haal je mij weer even op?” freget se. De sjaufeur knikt.

Op de wêromreis komt se ôfladen mei boadskippen yn de taksje. “Sa kin it dus ek.” sis ik tsjin de jongeman. “Ach,“ seit er; “se hat krekt har man ferlen en no help ik har mar wat.”

Mei in bliid gefoel stap ik yn `e hûs. It bestiet dus noch: omtinkens.

“Moast nèt sa balte.” seit er; “Ik hear dy wol, hear!“