“Minne en ik sille ferhûzje.” seit se. “Nè wol?” sis ik.
Ik kin har al sa lang dat ik my net foarstelle ken dat sy fuort is.
“Wy hawwe ùs hûs ferkocht en keapje ùs yn yn in fersoargingshûs. Alles wurd der regele: iten, drinken, in wurkster en ferpleging as dat nedich is. En der binne allegearre clubkes. Minne hâld fan damjen en ik fan sjongen.”
‘Dat is de safolste dy hja ynkeapje litte. En ta hun dea ta fersoargje litte.‘ betink ik by mysels. Fanne wike wie der ek al ien, dy gong mei har man yn in ferbouwde suvelfabryk. Wat wolst ek: de rêsthûzen wurde ferkocht as ôfbrutsen.
“Wêr moatte wy letter hinne?” freegje ik myn man; “Ynkeapje, der ha wy de sinten net foar. En der komt by: do hâlst net fan damjen en ik net fan sjongen.”
“Wy sette in container achter it hûs fan ùs Durk.”
“Soe hy dat wol wolle?” freegje ik twiveleftich. “Wy ha salang foar him soarge, dan docht hy it no mar foar ùs.” seit er.
Wy binne er noch net ùt. Ik sjoch my noch net yn in container omskaaien … Jimme wol?
