Hoe no fierder?
Hoe no fierder?
Nei al dy dagen fan oarlochsbetinkings en befrijingsfeesten bliuw ik mei in leech gefoel achter. Gefoelens dy oer elkoar hinne rôlje.
Mei al dy ferhalen fan minsken dy de ferskriklikste dingen meimakke hawwe, moat ik de oare deis al wer oan `e Oranjekoeke en de Oranjebitter.
Ik wit net hoe jimme der oer tinke mar ik ha der muoite mei.
Ik moat yn rap tempo my omskeakelje fan in trien nei in laits. De generaals wer it lân ùt en wy gean wer nei de oarder fan alle dei.
- Hawwe dizze dagen ùs wer wat leard? tink ik by my sels.
- Hat it ùs wer sjen litten wat it is om ûnder in ûnderdrukker te libjen?
- Hawwe mei dizze betingkings nò ek wat mear begryp krige foar de flechtelingen dy ùs lân oerstreame?
Ik wuolje de flagge om ‘e stok. Foar in jier giet er wer de kast yn.
Ien ding hat it my dizze dagen wol wer dùdlik makke: Frede it kostberste is wat er bestiet.
Hoe no fierder …
Foar my ferbynt hoop de oarlochsbetinkings en befrijingsfeesten. Ik sit noch ris nei te tinken oer dit gedicht. Hoop Diep in onszelf dragen wij hoop; Als dat niet het geval is, is er geen hoop. De hoop waar ik vaak aan denk – speciaal in situaties die bijzonder hopeloos zijn zoals de gevangenis, – de hoop waar ik vaak aan denk is een geestesgesteldheid niet een gesteldheid van de wereld. Hoop dragen we binnen in ons. Het is een kwaliteit van de ziel, en hangt niet af van wat er in de wereld gebeurt. Hoop is niet voorspellen of vooruitzien.… Lês mear »
Moai, Elske. Havel koe dat wol; gedichten skriuwe.