We hawwe besite hân fan in freon dy wy al hjirren kinne. Altiid gesellich, we hawwe hiel wat te bepraten. Mar it praat wurd dreger. Hoe langer hy bliuwt, hoe swieder it  petear wurd.

It giet oer hoe dreech de âlde minsken it tsjintwurrich ha. Oer de fersjennings foar âlderen en hoe djûr as alles wurden is. Sa giet it petear fjirder en it wurd al swier setteger. Lang om let gryp ik yn; ik kin it net mear oanhearre. Ik begjin op te somjen hoe goed as wy it hawwe yn ùs lân. Ien ding ha ik ôfgryslik de pest oan: negativisme.

Myn man wol ek noch wol ris dy kant ùt skeie as hy foar it sjoernaal sit. Mar ik gean net mei; ik ferpof it. It falt net altiid mei fansels as alles je tsjin sit. Mar dochs besiikje ik tsjin alles yn posityf te bliuwe. Ik sjoch mar nei de lytse dingen om my hinne. Sa as ùs fûgelhokjes dy wer bewenne binne en it jonge grien komt ek al wer ùt de grûn. Ik nim my foar een in bliid minskebern te bliuwen, wat se ek om my hinne sizze.

Wez in sinnestriel in oar hat er ferlet fan, witte  jim noch…