Hy hat pinemûle. Ik sjoch it oan syn gesicht. It is oars as oars, de iene helte is tsjokker as de oare .

“Moast nei de toskedokter.” sis ik oerboadich.

Foar de safolste kear giet er wer nei syn toskedokter. En elke  kear komt er wer thus mei in peneselinekuer. “De man wol myn kies sparje.” seit er mei ferlutsen gesicht.

Bytsje krom, wat foaroer, sjoch ik him nei. Hy hat minne nachten hân mar it wurk moat trochgean.

In pear dagen letter giet de telefoan en in opluchte stimme seit;

“Hy is der ùt, hear! Wy wiene yn België mar dy lju ha ik net sa heech. Sa ha ik yn Tholen de kies lûke litten. De man hie gjin goed wurd foar syn kollega oer. Gjin peneselinekueren mear mar lûke as hy nèt te rêden is”, sei er, “Kueren binne ùt de tiid.”

“De man hat er in klant by. Ek al is it yn Tholen.” seit er bliid.  

Sa, ik kin ek wer sliepe. Ek ik hie pinemûle mar dan oars.