Myn buorfrou komt efkes lâns. Docht se wol faker. It kin moarnsier as op `e neimiddei wêze.

Yn `e fierte hear ik ha al oan kommen. Eltse sin wurdt bekrachtige mei in grouw wurd, faaks mei in flokwurd.

Fersichtich ha ik har der al es op attindearre. In skofke gong it goed, mar do wie it wer raak.

“Gelske,” sis ik; “wêrom flokst sto sa?”

“Doch ik dat?” seit se fernuvere. “Ja,” sis ik; “hast sto befestiging nedich foar was sto seist?”

“Do bist kristelik, hè?” seit se; “Ik sil er rekken mei hâlde.”

“Dat is it net allinnich.” sis ik; “mar it hat ek mei noarms en wearden te krijen.”

In pear dagen ha wy har net sjoen. ‘Se hat it har oanlutsen’, tink ik.

Nuveraardich mis ik har. Ha ik dochs tè rjochtstreeks west, freegje ik my ôf. It is in best minske, se stiet altyd foar elkenien klear.

Ik sit er oer yn. Soe it wol wer goed komme tusken ùs? Mar dan op in moarn hear ik ha al ùt de fierte oankommen, al flokkend op it winterske waar.

“Kom er mar gau yn.” sis ik; “De kofje is brùn.”

Grouwens.