Foto troch Flavio Amiel fan Unsplash

Jo witte pas as er wat bard yn jo libben wat jo oan de minsken om jo hinne hawwe.

As it falt jo fan immen wert jo it krekt fan ferwachten tsjin. Jo betinke fan alles om it foar har as him op te nimmen.

‘Se sille wol mei fekânsje weze’, sis ik tsjin mysels. As se witte it noch net, dat kin ek fansels.

Sa rin ik wol gauris nei de brievebus en taast yn in lege romte.

‘Begryst dat no?’ sis ik tsjin myn man; ‘Soene se it wol witte? Wy hawwe dochs gjin unienichheid?’ 

Ik fiel my skuldich. Ha wy se wol op ‘e hichte brocht ?

En sa rin ik dagen tsjin my sels te orearjen, en wurd dan hoe langer en mear teloarsteld yn de lju om my hinne.

Mar dan ynienen streame de kaarten en mailtsjes binnen. Moaie boeketten wurde oerhandige mei waarme teksten erop.

Der wurd ik no bliid fan. Fan minsken dy meilibje en it ek blike litte.

Ferwachtings.