De doarbelle giet. Ik ferwachtsje gjin besite mar dat wit min mar noait.

Der stean twa froulje foar myn noas. Ien der fan komt kwa stim en wezen my bekend foar.

“Hoi Wokke.” seit se. We jouwe mekoar in han en in tùt, sa as âlde bekinden dogge.

En sa sitte wy op de bank en prate oer eartiids. Wy komme ùt it selde doarp en kinne de selde minsken.

We hawwe mekoar yn jierren net sjoen mar dochs pakke wy de trie wer gewoan op.

‘Wat is dat dochs?’ tink ik by my sels; ‘Dat jo nea fer fremdzje fan de minsken ùt jo bertedoarp.’

Algauw ferjitte wy de omjouwing en hawwe it oer ùs âlders en bewenners fan it doarp fan doe.

“Komme jimme es wer.” sis ik by it fuortgean want no wol ik mear witte fansels.

En dat allegearre mei troch Facebook. We hawwe inoar wer fûn.

Stimmen ùt it ferline.